Het gebeurde in minder dan een paar seconden…
Ik struikelde en toen viel ik.
‘NEEE’ dacht ik nog..
Ik viel plat voorover op de parkeerplaats van Vaeshartelt,
Mijn kin stuiterde op het asfalt..
En daar lag ik..
Ik probeerde recht te komen staan, maar was totaal van slag
Er kwamen 2 mannen op mij afgelopen en vroegen mij of het ging
En in een flits zei ik dat het niet goed met mij ging!
Er lag bloed op de grond, met mijn handen voelde ik aan mijn kin en het voelde daar warm en glibberig,
‘Je kin bloed!’ zei de een
En toen begon ik met huilen om daar 2 uur later pas weer mee op te houden,
‘Ik werk hier’ zei ik tegen de mannen ‘ik ben therapeut’ zei ik brullend
‘Kom maar mee’, zeiden de twee ‘we gaan wel even met je mee naar binnen’
De 1 droeg mijn tas en mijn sleutels, en de ander nam mijn hond.
Al huilend kwam ik boven in mijn praktijkkamer.
Er wachtte daar een nieuwe client voor mij voor een intake gesprek, maar ik zei haar huilend dat ik was gevallen en nu niet in staat was om haar mijn aandacht te geven,
Ze reageerde superlief en zei dat ze dat helemaal begreep.
Mijn kin werd schoongemaakt en bepleisterd terwijl ik maar door huilde. De man concludeerde dat ik snel naar de huisarts moest gaan om het te laten hechten.
‘Ik vind je reactie toch wel wat heftig hoor’ zei de man die mijn kin verzorgde
‘Ja zei ik huilend, ik weet het maar ik kan er niks aan doen!’
‘Maar je bent toch mindfulness trainer??’
‘Ja!!’ zei ik huilend, ‘dat klopt’
‘Maar waarom huil je dan zo hard?’
‘Ik weet het niet, misschien omdat ik de controle verloren ben?’ zei ik hikkend.
‘Jeetje!’ zei de man ‘Ben jij dan zo iemand die niet zomaar in de auto kan stappen op weg naar vakantie en je ziet wel waar je uitkomt?’
‘Jawel hoor’ zei ik snotterend ‘dat vind ik heel leuk, maar als er iets met mij gebeurd dan ben ik erg van slag’ brulde ik het uit
‘Tjeezus’ zei de man ‘wel heftig hoor’
‘Wat zeg je eigenlijk tegen je cliënten wanneer ze zich zo gedragen als jij nu??’
‘Dan zeg ik ‘geeft niks, mag best, huil maar lekker’
‘O’ zei de man, oke dan..’
Mijn man legde thuis zijn werkzaamheden aan de kant om met mij mee te gaan naar de huisarts en ik huilde nog steeds tijdens de behandeling,
toen hield het een beetje op.
In de avond ging ik wandelen met mijn hond en kwam ik de achterbuurvrouw tegen die mijn kin wel even wilde bewonderen:
‘Weet je, je bent niet voor niks gevallen he? Dat weet je toch?’ Dat heeft een reden zal ik je zeggen, je valt echt niet zomaar, denk daar maar eens goed over na!’
‘Nou ja zeg’, dacht ik bij mezelf, ‘Waarom zou ik nou weer moeten vallen??’
Maar in bed dacht ik terug over wat er was gebeurd in de ochtend en wat de achterbuurvrouw tegen mij had gezegd.
Ik zag mezelf weer liggen en wat er daarna gebeurde. Ik was er ontzettend goed vanaf gekomen. Mijn tanden zijn nog heel, geen botbreuken, alleen pijnlijke handen van het misschien wel willen opvangen, mijn knieën geschaafd terwijl mijn broek nog helemaal heel is! Ik heb heel veel geluk gehad.
Controleverlies heeft inderdaad niet zo mijn voorkeur, maar mijn reactie was te groot voor wat er was gebeurd.
En toen begreep ik het,
Eerder zou ik mij schamen als ik zou vallen en zou ik hulp afwijzen, ik zou zo snel mogelijk weglopen en ook niet naar een huisarts gaan. Vanuit mijn negatieve overtuiging “ik heb niemand nodig, ik kan alles alleen, ik mag niemand tot last zijn en ik moet mij niet aanstellen”
Maar nu was het helemaal anders:
Ik was in nood maar er was nu hulp voor mij, die ik ook nog aannam!
IK had zomaar mijn tas waar zowat mijn hele leven in zit uit handen gegeven, en mijn sleutels en ook nog mijn hond! Ik gaf het zomaar in handen van een ander, vol vertrouwen. Ik liet mij tussen de beide heren begeleiden naar binnen, ik liet de ander toe in mijn hulpeloosheid en wat ze misschien ook allemaal van mij hebben gedacht op dat moment. Misschien hebben ze wel echt even getwijfeld aan mijn capaciteiten, misschien vonden ze mij wel knettergek; maar het maakte mij echt niks uit!
Ik heb in alle volheid ervaren dat ik niet meer op alleen hoef te gaan. Ik ben nu goed in staat om de ander bij mezelf te betrekken in nood!
Ik denk dat de tranen waren voor al die momenten dat het anders was.
Misschien moest ik wel even vallen om te ervaren dat het nu helemaal goed is ?