Dankbaar

Wat heb je toch een mooie kamer! zei ik haar

Dat vond ze zelf ook, vertelde ze mij toen ze neer plofte neer in haar stoel. Wat bofte ze toch..!

Ze vertelde mij hoe dankbaar ze wel niet was..

en al die lieve mensen hier en het eten wat elke dag zo lekker was…

en ik maakte koffie voor ons beiden en vond nog een nieuw pak koekjes.

Ik keek even rond en zag het cd-spelertje dat mijn zus voor haar had gekocht.

Heb je zin in een muziekje? vroeg ik haar

Nou,… niet te drukke muziek hoor, daar houd ik niet zo van.

Dat weet ik toch, zei ik haar

Ja? ze keek me even verbaasd aan..

Ik lachte even naar haar. Ik zie hier trouwens een cd van Andrea Bocelli, volgens mij vind je die wel mooi! Zal ik deze voor je opzetten?

Ze knikte blij. Ja! zei ze, dat is toch zo’n mooie muziek.

Even later hoorde we samen de stem van Andrea haar kamer vullen

Oh, zei ze, zo’n mooie muziek vind ik dit! Weet je, ik kan wel huilen van deze muziek!

Dat snap ik mama,

Ja echt waar, zei ze, ik kan wel huilen. Niet dat ik… ehhh….

ze zocht even naar een woord

Verdrietig? Vroeg ik haar..

Ja! Niet dat ik verdrietig ben van binnen, nee, helemaal niet,

Maar ik kan wel huilen, van…. Tja waarom eigenlijk??

Ze keek me vragend aan..

Als een chocolaatje in de zon smelt je vanbinnen als je deze muziek hoort?

Ja! Zei ze me, dat heb je echt mooi gezegd! Ik smelt vanbinnen op deze muziek! Zo mooi…

Ze sloot even haar ogen en genoot van de muziek

Ze keek naar buiten en vertelde mij hoe ontzettend mooi de lucht was die ze zag, en of ik ooit zo’n mooie kleur blauw had gezien van de lucht?

Ze herhaalde keer op keer dat ze wel kon huilen van deze muziek, en ook dat ze zo blij was dat ik er was,

Het was allemaal niet erg,

Ook niet dat ze mijn naam niet meer wist en mij de naam van een van mij zussen gaf,

Of dat ze me vroeg hoe het met ‘de kinderen’ ging,

Het was allemaal oke…

Ik knipte haar nagels, haalde een paar haartjes weg die ergens zaten wat ze niet fijn vond,

Ik wreef haar handen in met crème en masseerde haar gezicht…

Ze was volkomen gelukkig, en ik ook.

Met Andrea Bocelli op de achtergrond die al weer opnieuw alles aan het herhalen was

Ik zag dat haar oogjes heel klein werden en vroeg haar of ze moe was en misschien even haar ogen dicht wilde doen?

Nee natuurlijk niet! Was haar antwoord. Het was veel te leuk dat ik er was, maar als ík even wilde slapen moest ik dat zeker doen hoor.

Ik zei haar dat ik inderdaad heel erg moe was en straks weer een heel eind moest rijden met de auto en daarom heel even mijn ogen ging sluiten..

Na 1 minuutje gluurde ik door mijn wimpers en zag haar knikkebollen en nog een minuut later lag ze luid te snurken in haar stoel..

Mijn lieve moeder, bevrijdt van alle stress uit haar leven, nu volkomen ontspannen, waarbij haar zachte natuur helemaal naar voren komt

En hoe mooi dat ik dit mee mag beleven