Onlangs stelde Joyce (de beheerder van mijn Facebookpagina) voor om een persoonlijke blog te schrijven over relatieverslaving. “Gatsie! Nee hoor, dat wil ik niet,” dacht ik gelijk. En toch, hoe moeilijk ik het ook vind, waag ik me eraan, want mede dankzij relatieverslaving doe ik het werk wat vandaag de dag ik doe.
Relatieverslaafd. Tja, dat klinkt wel heftig hè? Dat is het ook! Relatieverslaafd zijn betekent niet dat je heel veel relaties wil hebben, maar betekent dat liefde jou pijn doet en jij je partner ondanks dat niet los kan laten.
Ik heb heel veel van dit soort relaties met mannen gehad. Hoe onbereikbaarder, hoe meer ik me vastklampte aan die man. Dag en nacht kon zo’n man me bezig houden. “Waarom?” “Waarom doet hij zo?” “Waarom komt hij niet?” “Waarom belt hij niet?” “Wat moet ik doen om de aandacht te krijgen die ik wil?” Ziek kon ik er van zijn. Echt waar. Een knoop in mijn maag was een heel vertrouwd gevoel. Ik ging steeds weer terug naar hem of bleef in een relatie hangen, ook al wist ik dat dit uiteindelijk weer pijn en verdriet op zou leveren. Ik kon niet stoppen bezig te zijn met de ander en bedacht constant oplossingen om de relatie te redden. In feite manipuleerde ik gewoon de hele tijd in de hoop iets te krijgen wat ik nodig had. Ik wist toen nog niet dat pure liefde geen strategie nodig heeft. Dat liefde er gewoon is of niet, dat je daar je niets voor hoeft te doen of laten.
Bereikbare, lieve, toegankelijke mannen wilde ik niet. Die bestempelde ik als ‘saai’, terwijl ik eigenlijk doodsbang was dat ze dichtbij kwamen. Ik was warme aandacht niet gewend en dat maakte me zenuwachtig. Ik was verslaafd aan stress en onrust. Wanneer ik liefdeloos, respectloos en onverschillig werd behandeld, was ik niet in staat deze relatie los te laten, maar had ik des te meer behoefte aan het contact met hem. En wanneer ik eindelijk kreeg waar ik zo naar verlangde, dan was daar de geruststelling en ontlading en wist ik zeker dat het allemaal goed zou komen. Precies zoals ook een verslaving werkt met alcohol, drugs en eten.
Een ‘gezond’ mens was allang weggelopen wanneer hij/zij zo werd behandeld, maar ik dus niet. Dit gedrag vertoonde ik en deze constante onvrede voelde ik omdat ik niet genoeg liefde voor mezelf had. Ik dacht echt dat ik van de ander afhankelijk was om liefde te ervaren!
Met dank aan Haptotherapie en Mindfulness heb ik meer eigenwaarde en liefde voor mezelf ontwikkeld, waardoor ik in de loop der jaren gezondere en gelijkwaardige relaties heb kunnen aantrekken. De relatie die ik nu heb en waar ik gelukkig in ben is misschien niet zo ‘spannend’, maar deze is wel liefdevol. Ik heb geleerd dat partners als spiegels zijn. We trekken vaak iemand aan die op dezelfde manier van ons houdt als wij zelf doen. Je moet eerst van jezelf leren houden voor je van een ander kunt gaan houden en voor je liefde kunt ontvangen van de ander.