Gisteren is mijn telefoon gevallen. Zomaar ineens, in één klap kapot. Het scherm is in duizend scherven gebroken en ook mijn cameralens is stuk. En dat terwijl ik een telefoon heb die zulke mooie foto’s maakt, waar ik zo gelukkig van word!
Het gebeurde mij niet zelf. Mijn zoon liet hem uit zijn handen vallen…
Het was een goede klap, zo eentje waarbij je hoort dat het echt fout zit. Meteen daarna volgde het gehuil van mijn zoon. Hij vond het vreselijk dat hem dit was overkomen! “Ik deed het echt niet expres,” riep hij. “Nee, dat moest er nog eens bij komen,” riep de Criticus in mijn hoofd terug.
“Wat ga ik nu doen,” dacht ik bij mezelf. Boos worden? Maar hij is zelf al boos en teleurgesteld op zichzelf. Hem straffen? Maar voor wat? Dat hij ervan moet leren? En het niet nog een keer zal doen? Maar het ging per ongeluk, dus je kunt er niet van leren. En hij is al iemand die zichzelf veel te hard aanpakt.
Ik nam hem in mijn armen en ben hem gaan troosten.
Ik vertelde hem dat ik het erg voor hem vond, dat juist hem dit moest overkomen. Dat dit niet leuk was. Dat ik me voor kon stellen dat dit hem verdrietig maakte. Dat dit iedereen had kunnen gebeuren. Dat we allemaal wel eens iets kapot laten vallen, ook ik, en dat dat oké is. Dat het maar een telefoon is en het wel weer goed komt. Maar bovendien dat de wereld nog steeds draait en ik nog steeds van hem houd.
Dit was ook voor mij een wijze les. Ik leerde hier namelijk van mij niet te veel te hechten aan spullen. Wat eerlijk is eerlijk: ik houd van mooie spullen. En nu was mijn telefoon niet eens heel mooi, maar de foto’s die hij maakte wel!
Dus zei ik tegen mezelf: “Het is oké Renate. Er komt wel weer een nieuwe telefoon. Het is niet erg, laat het maar los. Pak maar weer even je oude. Er is niks aan de hand.”
Compassie naar de ander en onszelf maakt ons zacht en warm van binnen. Het maakt ons minder boos, maar bovendien vergevingsgezinder. Met compassie stil je de Innerlijke Criticus in jezelf even en kun je zelfs in moeilijke situaties rust ervaren. Die wetenschap maakt mijn dagelijks leven, met ook ‘ongelukjes’ als deze, een stuk aangenamer en fijner! Voor mezelf en de mensen om mij heen.