Al 17 jaar zei hij ‘nee’ tegen mij!
En hoe ik het ook vroeg, dramde, ruzie erom maakte, begripvol was, manipuleerde,….
Het bleef gewoon ‘nee’!

En om heel plausibele redenen hoor, maar toch….
Op een gegeven moment mocht het ook geen onderwerp meer zijn.
Mijn man vond me vervelend, en kinderachtig en ik moest echt ophouden, want het was toch duidelijk dat Hij het niet wilde??

En afgelopen zomer was ik voor een opleiding in het midden van het land, en daar sprak ik met een collega.
Ze zei tegen me; “Renate, jij zou echt een hond moeten hebben,… dat zou zo goed voor je zijn en zo bij je passen!”
Ik antwoordde haar dat ik dat ook zo graag wilde, maar ik had een man die dat niet wilde omdat hij het onder andere zo zielig vond voor de hond dat hij uren alleen thuis zou zijn als wij zouden werken.

“Ja maar, je gaat hem ook gewoon meenemen naar je werk!” antwoordde ze me vrolijk.

Meenemen naar mijn werk??? Maar hoe dan? Gewoon naast me terwijl ik in gesprek ben met mensen? En gewoon in de mand terwijl ik een groep mensen begeleid??? Hoe ziet ze het voor zich?
Het idee leek me geweldig, maar dat zou ook betekenen dat ik de helft van mijn cliënten natuurlijk kwijt zou raken, want wie wil er nu een hond bij zich hebben?
Ze antwoordde me dat een hond bij mij past en naast me hoort te liggen en hij zal het heerlijk vinden om de hele dag bij me te zijn. En voor de mensen hoefde ik volgens haar me al helemaal geen zorgen te maken…

“Maar mijn man wil het echt niet,… ik vraag het hem al 17 jaar!”

“Maar heb je het al met je hart aan hem gevraagd?”
“?”
“Hoe vraag je met ‘je hart’??” vroeg ik haar..

Ze antwoordde me dat ik voor hem moest gaan staan en hem vast moest pakken bij zijn armen en in zijn ogen moest kijken en hem dan moet vertellen dat ik echt nood heb aan een hond, en ook waarom.
“En dan komt het allerbelangrijkste!” zei ze me. “Dan ga je hem vragen of hij het voor jóu zou willen doen!”
“Voor mij wil doen??? Nee,…” antwoordde ik, “Dat durf ik niet te vragen… Ik kan het wel aan als hij ‘nee’ tegen de hond zegt, maar niet aan als hij ‘nee’ tegen mij zou zeggen”…
“Hij zegt geen nee tegen jou, echt niet! Hij zal jou niets weigeren wanneer je het met je hart vraagt”
Antwoordde ze vol geloof.

En zo kwam het dat ik mijn man met ‘mijn hart’ om een hond vroeg.
Niet helemaal op haar manier, maar op mijn manier; met een brief. (Alle belangrijke dingen gaan bij mij per brief :-))

En hij zei geen nee. (Maar ook geen ja.)
Dat duurde ongeveer 3 maanden lang.

Maar op mijn verjaardag in november kreeg ik van hem als cadeau een ‘Ja’ te horen!
Na 17 jaar ‘nee’ tegen de hond, zei hij nu ‘ja’ tegen mij!
Een wonder!!

De hond is er ondertussen al, en hij gaat mee naar mijn werk!
Het is ook een wonderhond….

(daarover een andere keer meer..)

Maar wist jij dat eigenlijk al? Dat vragen met je hart? Heb jij daar ervaringen mee?