Ik volg een jaaropleiding “Geweldloze Communicatie”. Ik leer daar om op een andere manier te luisteren naar mensen en op een andere manier te spreken.
Door deze manier van communiceren kan ik leren om mij nooit meer te hoeven ergeren, gekwetst te voelen, geraakt te worden, want het heeft niets met mij te maken en eigenlijk alles wat de ander zegt kan ik ontvangen als een kadootje. Vanaf nu hoor ik dan alleen nog maar de behoefte van de ander eronder.Nou, en daar had ik wel behoefte aan
Super enthousiast over het zojuist geleerde kwam ik aan bij de receptie van mijn hotelletje.
Ik had echt veel zin om alles wat ik had geleerd in praktijk te brengen!
De dame van de receptie zag me staan, maar maakte nog even haar werk af.
Zo stond ik daar een klein minuutje naar haar te kijken voor ik geholpen werd.
Er kwam op dat moment een beetje ergernis bij mij naar boven. Ik wilde graag naar mijn kamer want ik was ook moe en ik had behoefte aan rust.
Toen ze me kwam helpen, vroeg de dame hoe laat ik mijn ontbijt wilde nuttigen in de ontbijtruimte? Ik antwoordde haar tussen 8 en 9 uur.
‘Zullen we er dan half negen van maken?’ vroeg de dame. Ik antwoordde haar dat ik er rond die tijd wel zou zijn, maar het kon ook wat eerder of later.
‘Prima, zegt u het dan maar…tien voor half negen, of tien over half negen?’
Ik keek haar even aan of ze een grapje met me maakte, maar ze leek bloedserieus.
‘Laten we maar half negen aanhouden’ kon ik er nog net vriendelijk uitbrengen.
‘Wat wil u drinken bij uw ontbijt? Koffie of thee?’
(Nee!! Dacht ik bij mezelf. Dit kan niet waar zijn! Laat me met rust!)
‘O, dat weet ik nu niet, ik bekijk dat morgenvroeg wel’ zei ik haar.
‘Nee, ik moet het nu weten. Koffie of thee?’
‘Ik weet het niet,… doet u maar beiden’ antwoordde ik haar.
‘Ik vraag u een keuze te maken’ De dame keek me vriendelijk maar doordringend aan. Het was haar grote ernst.
‘maar als ik nu voor thee kies, kan ik dan geen kopje koffie meer erbij krijgen?’
‘ja hoor, dat kunt u dan gewoon erbij vragen. Zullen we dan maar thee doen voor u?’
Ondertussen irriteerde ik mij nu echt. Aan alles. En ook aan het woordje ‘we’
De dame was nog niet klaar met mij.
‘Hoe wil u uw ei morgenochtend, hard, half hard of zacht?’
‘Ik hoor uw behoefte aan orde en duidelijkheid’ zei ik vriendelijk, (maar het was echt niet vriendelijk bedoeld) ‘Doet u maar zacht alstublieft’
Toen ik dan eindelijk op mijn kamer was aangekomen, kwam ik tot de conclusie dat mijn kamer precies naast de avonddeur zat! Alle gasten kwamen door die deur in en uit, en ik was bang niet goed te kunnen slapen, want ik had ook nog mijn oordoppen vergeten….
Ik ging daarom weer terug naar de dame, (en ik mocht opnieuw een minuut wachten tot ze me aansprak vanachter de balie.)
Ik vroeg haar of ze misschien een andere kamer voor me had, want deze was erg luidruchtig.
‘Nee, helaas’ antwoordde ze me ‘We zijn voor vanavond helemaal volzet! En alle gasten zijn al binnen. En niemand heeft nog nooit geklaagd over die kamer! Als u me van te voren even had gebeld en had gezegd dat u zo gevoelig was, dan had ik daar rekening mee kunnen houden!
Maar gelukkig had ze opeens nog wel een kamer voor mij, wel met een klein raampje, maar heel stil!
In korte tijd had ik 3 diagnoses klaar in mijn hoofd over deze vrouw,
5 oordelen en 3 conclusies.
Niets van het geleerde had ik zojuist in praktijk kunnen brengen!!!
Het was me niet gelukt om ‘Kerstman’ voor mezelf te zijn en alles wat ze tegen me zei te ontvangen als een kadootje.
Ik ontving alleen maar lastigheid, moeilijk doen, geneuzel…
Als ik dat wel had gekund had ik nu misschien over de dame van het hotelletje kunnen vertellen dat ze haar werk heel serieus neemt, behoefte heeft aan duidelijkheid, orde, degelijkheid, precisie, dienstbaarheid, netheid, en een goed hart heeft voor de klanten.
Eigenlijk hele normale behoeften,
Maar wel jammer dat ik met alle kennis op zak, ze op dat moment nog niet kon zien….
(gelukkig is het een jaaropleiding 
)