Ik weet niet wat, wanneer en waarom ze me deed schrikken, maar ik schrok. Zelfs zo erg dat ik me terugtrok. We waren al bijna 20 jaar vriendinnen. We deelden alles wat ons bezighield, zij stond heel dichtbij mij. En opeens voelde ik mij door haar bekeken, door haar beoordeeld.
Ik ging op mijn tenen lopen, ik werd krampachtig. Ze maakte dat ik me onzeker begon te voelen en ik reageerde met boosheid. Ik wilde dat ze onvoorwaardelijk van me hield met alles erop en eraan. Ik wilde geen kritiek.
Ze raakte iets heel ouds en pijnlijks in mij, waardoor ik bang werd dat ik er niet toe deed. Oude patronen sijpelden binnen en ik sloot mijn hart. Dan maar liever alleen zonder haar verder, om dat gevoel niet te hoeven voelen.
Ik was niet in staat om, met onze 20 jaar ervaring in de vriendschap, deze struggle te overbruggen. Niet in staat om te zien wat haar gevoelens waren, wat haar behoefte was… Ik brak met haar.
Al haar pogingen om contact met mij te zoeken en om onze vriendschap te herstellen, duwde ik weg. Mijn hart zat potdicht en ik duwde haar in de verste uithoeken van mijn gedachten.
Mijn man vroeg regelmatig hoe het nu tussen ons zat en was oprecht verbaasd wanneer ik aangaf dat ik niet met haar bezig was. “Hoe kan dat nou Renate? Jij die alles overdenkt en zo moeilijk kunt loslaten? Ze is je beste vriendin! Je kunt er toch met haar over praten? Ik vind dat wel een beetje raar hoor. Zo ken ik je niet…” Dat was inderdaad best wel heel erg raar.
Het is nu precies 1 jaar geleden dat ik de band tussen ons verbrak…
Een paar weken geleden schreef ze me een mail, waarin ze schreef dat ze me ging loslaten omdat het haar zo’n pijn deed wat ik haar aandeed.
Haar bericht verwarde mij, maar schudde me ook wakker. Was dat wat ik nu echt wilde?
Ik liep al een jaar met een hol en leeg gevoel rond en wist niet waar dat mee te maken had.
Elke vezel in mij miste haar, maar mijn angst was tot nu toe groter dan mijn verlangen.
Twee dagen later liep ik in de HEMA. En daar stond ze, bij de kassa… Al die maanden had ik haar niet gezien, en toen opeens was ze daar!
Ik begreep direct in een flits dat zij niet mijn demon was. Ik was het natuurlijk zelf! Zij was gewoon ook wie ze was, en geen Maria of een andere heilige wat ik altijd van haar had willen maken. Zij had enkel in mij in iets heel ouds geprikt.
Ik ben nu mee bezig om dat stuk in mezelf veel liefde te schenken, want dat heeft het blijkbaar echt nodig.
Lieve vriendin, ik ben blij en dankbaar dat we weer samen op pad zijn. Mijn hart is open. Weet dat ik nooit meer hoef te breken met jou.