Mindfulness voor kinderen
“Maar ga je dan ook echt met die kinderen mediteren?”
Mijn man keek me wat verbaasd aan toen ik hem mijn plan voorlegde.
“Jazeker ga ik dat doen!” Zei ik hem.
“Ik zie het al voor me… straks doen ze niet mee en gaan ze enorm klieren en je misschien wel uitlachen!”
“Dat mag, als ze dat willen, maar dat gaan ze echt niet doen!” verzekerde ik hem.
3 Keer mocht ik een uur Mindfulness lessen komen geven in de klas van mijn zoon; groep 7/8 van de basisschool. De juf had het me gevraagd en ik was daar superblij mee!
Tot nu toe had ik alleen maar volwassenen getraind en geen ervaring met kindjes, onze zoon daargelaten, maar dat is anders.
En zo gebeurde het. 18 Kinderen tussen de 10 en 12 jaar zaten allemaal in een kring op de grond op hun zelf meegebrachte kussentjes van thuis. Alle tafeltjes aan de kant. Schoenen uit.
We hebben van alles samen gedaan:
We hebben onze adem getekend,
onze adem gevoeld,
onze voeten gevoeld op de grond,
en onszelf voorgesteld met 2 letters: de 1e letter van je voornaam en je 1e letter van je achternaam (ik ook: romantisch en koppig).
We hebben stil gezeten, net als kikkers dat moeten doen in de natuur.
Ook hebben we ‘het weerbericht’ in onszelf getekend: Schijnt vandaag de zon in je? Of is er storm op komst, of miezert het een beetje in je? Maak er maar een tekening van!
Elk kind heeft ook bij zichzelf onderzocht wat er in hun lichaam gebeurt wanneer ze boos worden of verdrietig of bang en waar ze dat het beste kunnen voelen. En toen kwamen ze erachter dat deze plek ook gelijk hun ‘stop-knop’ is: Dus leg je handen op die plek en volg je adem erbij,
En ze deden het allemaal. Ze vonden allemaal hun plek!
Daar lagen 18 kinderen op de grond: met hun handen op hun gezicht, met hun handen op hun hart, op hun buik, op hun armen.
Allemaal! Het drukke, verlegen, zachte, stoere, bravoure en speelse kind. Allemaal met hun handen op hun stopknop!
Bijna alle kinderen staken hun vinger op toen ik ze vroeg wie er iemand verloren heeft in hun leven waar ze erg veel van hielden. Een opa, een oma, een tante…
Het raakte me dat ze al zoveel verdriet met zich meedragen in hun kleine lichaampjes.
We hebben samen een wensboom gemaakt. Op 2 blaadjes mochten ze hun diepste hartenwens opschrijven en deze blaadjes hebben we in de boom gehangen. De boom staat nu in de klas. Er staan wensen op als een nieuwe Sony PlayStation 4, maar ook wensen als dat opa weer mag leven, of dat ik oma weer mag zien of dat papa en mama geen ruzie meer maken met elkaar.
Ik heb ze gezegd dat ze zich alles mogen wensen, geen wens is raar. En daarna heb ik ze een sprookje verteld dat er eens in de zoveel tijd een duif komt en die pikt er 1 blaadje uit, om dan de wens in vervulling te brengen.
Misschien zal het niet precies uitkomen zoals zij zich hebben bedacht of voorgesteld, maar anders, maar wel helemaal goed.
Als laatste hebben alle kinderen een ‘kamertje getekend van hun hart’. Die plek waar ze helemaal zichzelf mogen zijn, waar niks gek is, waar ze helemaal ‘open gaan’ en zich helemaal veilig voelen.
Het waren mooie tekeningen die ik zag: hun bed, het huis van opa, de tuin, de wolken, papa..
Als dank heb ik van hun allemaal een tekening gekregen waarop ze hebben geschreven dat ze het erg leuk hebben gevonden, en leerzaam. Soms ook wel heel moeilijk, en dat ze verbaasd waren dat je zo rustig kon worden door alleen maar je adem te voelen. Maar ook hoe fijn het was dat geen enkel gevoel gek is!
Mijn ideeën over dat ik het werken met volwassenen veel leuker vind, staat nu een beetje op losse schroeven. Ik heb van de kinderen geleerd dat zij net als volwassenen op zoek zijn naar rust in zichzelf. Naast al het spelen en drukke activiteiten die ze hebben.
Dank je wel lieve kinderen! Het was geweldig om in jullie klas te mogen zijn!