Ze had een mooie studie gedaan en een nog mooiere droombaan gevonden… Maar toch was ze zelden tevreden over zichzelf. Ze was erg perfectionistisch, het kon altijd beter. Zo ervoer ze erg veel druk. Ze moest zoveel en het was nooit goed genoeg. De stem in haar hoofd zei haar alleen nog maar wat ze beter had moeten doen, wat er nog op haar lijstjes stond en wat er zou gebeuren als dat niet gedaan was.
Ze werd er ziek van. Ze kon niet meer haar werk doen. Alleen al denken aan haar werk zorgde ervoor dat ze in paniek raakte.
Er volgden vele therapieën in het reguliere circuit. Ze deed zo haar best in de therapie, wat ook weer druk met zich meebracht. Terug aan het werk gaan lukte niet meer. En dat terwijl ze nog een jonge gezonde vrouw was. Ook daar veroordeelde ze zichzelf over.
Het ‘gewone’ leven leven was moeilijk. Het hebben van één kindje lukte haar nog net. Maar toen werd ze zwanger werd van de tweede… zeiden haar gedachten dat ze dit niet aankon. Ze twijfelde of ze dit kind wilde. Ze was er bang van. Een tweede kind betekende nog meer moeten, nog meer druk, nog meer plannen en nog meer regelen!
Ze vond dat ze moest kiezen: kiezen voor zichzelf of kiezen voor dit kindje. Na een moeilijke periode koos uiteindelijk toch voor dit kindje.
Ze kwam bij me en leerde langzaam aan meer van zichzelf te gaan houden en zacht te worden voor zichzelf. Ze leerde het leven te leven zoals het was; met bergen en dalen.
Ze heeft een gedicht geschreven voor haar tweede kind. Het ontroerde me. Ik mag dit met jullie delen:
Lieve Anne,
Je aanwezigheid lijkt zo gewoon,
maar is dat niet
Je karakter lijkt heel normaal,
maar is stiekem mijn favoriet
Je eerste hapje leek onopgemerkt,
maar ik zag je verheugen
Je eerste stapje staat niet op video,
maar wel in mijn geheugen
De liefde van je zus is zo intens,
lijkt zoveel meer dan die van mij
Maar voor haar ben je de eerste,
daar sta je niet in de rij
Voor haar is alles nog nieuw
en vol verwondering
Voor mij is het nog leren:
jij bent geen herhaling
Als ik jullie samen zie,
verwonder ik me over jouw kunnen
Ik wil jullie allebei,
meer dan het beste gunnen
En nu ik de momenten zie,
terwijl ik ze al dacht te kennen
Overvallen ze me nog meer,
nu kan ik eindelijk mijn liefde bekennen
Anne ik hou van je
met heel mijn hart
Vergeet dat alsjeblieft niet,
als je weer eens op mij wacht