Maandag, nu precies twee weken geleden, werden wij allemaal verzocht om 12.00 uur één minuut stil te zijn en stil te staan bij wat er is gebeurd in Parijs. Ik was het totaal vergeten! Ik was op een ACT training in Nijmegen en voor ik het wist was het opeens 17.00 uur…
Ik kon me zelf wel voor de kop slaan, zo stom vond ik mezelf en ook nog egoïstisch en meer van dit soort dingen om dit te vergeten! “Nu ben ik te laat”, dacht ik, “nu kan het niet meer”. Natuurlijk is dit onzin. Je kunt altijd stil staan en even stil zijn voor wat er om ons heen gebeurt en wat het met jou doet. Daar hoeft niemand voor jou een tijd aan vast te koppelen en ook geen bepaalde duur. Ik doe dit dan ook regelmatig. Want het doet veel met mij en ook met de mensen om mij heen, merk ik.
Mijn zoontje stelt veel vragen over het waarom en legt dan glashelder zijn mening op tafel in kinderlijke bewoordingen. Hij vindt dat mensen elkaar zouden moeten respecteren en de ander met rust moeten laten. “Ben jij bang,” vraagt hij mij. Hij zegt me dat hij dit wel is en hoopt dat het nooit in Maastricht zal gebeuren. Vaak weet ik niet goed wat te zeggen. Moet ik hem nu geruststellen met ‘wegwaai-praat’ (“Tuurlijk komt dat nooit hier lieverd. Dat is allemaal heel ver weg! Dat zal nooit hier bij ons gebeuren!”) of moet ik hem de waarheid vertellen en zeggen dat ik het ook niet weet? Ik kies voor het laatste. Hoe moeilijk ook. Ik leer hem zo dat ik niet overal een antwoord op heb, dat ik hem niet altijd kan beschermen en dat ook ik wel eens bang en onzeker ben.
De eerste mogelijkheid is eigenlijk makkelijker. Ik denk dat alle ouders in Parijs dat misschien ook hadden willen zeggen tegen hun kinderen. En ook de vaders en moeders die nu in Brussel wonen… “Nee hoor. dat overkomt ons niet. Ga maar lekker slapen, dat is allemaal heel ver weg. Morgen hoef je trouwens niet naar school, omdat de meester ziek is. Nee, alle meesters en juffen zijn ziek. Ja, echt waar. Welterusten!” Vooral omdat we zelf ook graag zouden willen geloven dat er niets aan de hand is.
Sommige mensen kunnen heel makkelijk hun kop in het zand steken en denken er gewoon niet over na. Dat is een manier. Andere mensen worden juist overspoeld door angst en anderen zijn weer boos of verdrietig. Hoe moet je reageren? Bestaat er wel een juiste manier van voelen? Ik denk het niet. Jij voelt wat jij voelt en wat het met je doet. Daar kun je niet voor kiezen. We hebben weinig invloed op ons gevoel. Wel kun je kiezen wat je ermee doet, hoe je daar naar handelt of juist niet.
Ik probeer heel bewust te leven, zoals nu met onzekerheid. Voelen wat dit met me doet en dan mezelf de vraag stellen: Ga ik nu iets doen? Wil ik nu iets doen met die onzekerheid? Bijvoorbeeld er met iemand over te praten, of kies ik ervoor om juist niets te doen, om er alleen maar mee te ‘zijn’? Naar mijn kind toe probeer ik zo goed als het kan er voor hem te zijn. Ik probeer een voorbeeld voor hem te zijn. Opvoeden is volgens mij namelijk vooral het leven voorleven. Dat betekent voor mij dat ik gewoon de dingen doe die ik moet doen én dat ik me daarnaast wel eens onzeker voel. Dat kan namelijk gewoon samen.