Omdat het zo slecht weer was besloten we de middag door te brengen in het zwembad.
Toen we daar aankwamen was het hele zwembad leeg, op een man en 2 kinderen na die zaten te spelen in het water.
Alle 35 stoelen die rondom het zwembad stonden waren bezet met een handdoek van gasten die ergens nog deze middag van plan waren om te komen zwemmen.
Ik kon nergens liggen.
En in een fractie van een seconde nam ik toen een beslissing:
Ik zei tegen mezelf dat ik op 1 van deze stoelen mocht liggen!

Nu is het zo dat ik een heel erg vermijdend persoon ben. Ik ga echt alle confrontaties uit de weg. Sterker nog; ik ben echt doodsbang voor ruzie en conflicten.
Als kind ben ik op de Middelbare school heel erg gepest wat best wel grote gevolgen heeft gehad voor mijn handelen richting andere mensen. Ik ben eigenlijk heel bang dat een ander negatief over mij denkt en ik ben daardoor een goeie ‘Pleaser’ geworden.

Dat ik dus deze beslissing nam was niet gebruikelijk voor mij.

Ik zei tegen mezelf: ‘Renate wat er ook gaat gebeuren door deze actie van jou, je kunt het aan! Je bent nu een grote volwassen vrouw en je hoeft je niet meer te verstoppen.’

En zo gebeurde het dat ‘de eigenaresse’ van de stoel op een gegeven moment aankwam en zag dat ik op haar stoel lag.
Ze keek naar mij of ze water zag branden, alsof ik een inbreker was in haar huis die ze op heterdaad had betrapt.
Ze trilde over haar hele lichaam van woede toen ze haar stoel kwam opeisen en ik haar zei dat ik graag wilde blijven liggen.
Ik heb mijn actie best duur moeten betalen:
Ik ben bespuugd in mijn gezicht en heb een klap gekregen in mijn gezicht.
Ze sprong meerdere keren op mijn stoel zodat ze hoopte dat ik eruit zou vallen.
Ze heeft mijn sleutels weggegooid en mij voor alles wat je ook maar kunt bedenken uitgescholden.
Ook zei ze mij dat haar man zo meteen zou komen en dan zou hij mij eens even flink pakken.
Dit duurde in totaal denk ik 5 of 10 minuten.

En al die tijd was ik heel erg kalm en heel rustig. Mijn hart klopte rustig.
Ik herhaalde elke keer rustig dat ik hier nu lag en ik hier mocht liggen en dat je geen stoel kunt reserveren en ik het heel vervelend voor haar vond dat ze zo boos was.
Ik keek naar haar en zag eigenlijk een heel jong kindje in haar die iets was afgepakt en waar ze boos over was, in het lichaam van een volwassen vrouw.

Toen ze mij begon te spugen was mijn grens bereikt. Ik stond op en zei haar dat het nu echt klaar was en dat ze moest ophouden met haar gedoe.
Ik pakte haar toen bij haar bovenarm waarop ze ging gillen dat ik haar vast had gegrepen en sloeg mij in mijn gezicht.
Toen zijn we weggegaan. Ik was er helemaal klaar mee.

Mijn man en zoontje hadden helemaal niets door want die zaten al die tijd lekker te plonsen in een bubbelbadje.

Mijn man zei mij later dat ik echt net de verkeerde had getroffen met mijn actie.
Maar ik dacht: ‘Nee! Integendeel! Ik ben mijn belagers van vroeger tegengekomen. Zoals deze vrouw deed, zo was het vroeger precies zo! Ik ben precies de juiste tegengekomen.’

En het gaat mij niet over hoe erg mensen zijn en hoe kunnen ze…. Nee, dat weet ik. Dat is niks nieuws.
Waar dit over gaat is dat ik mijn grootste angst in de ogen heb gekeken. De angst dat iemand mij afwijst.
Deze vrouw heeft mij meer dan afgewezen. Ze haatte mij tot op het bot.

Ik was misschien mijn stoel verloren….
Maar ik liep ‘heel’ naar buiten!
Er was niets maar dan ook niets gebeurt met mijn eigenwaarde.
Als kind was ik gebroken en geloofde ik wat anderen van mij dachten en tegen mij zeiden.
Nu niet. Ondanks alles was ik nog steeds gewoon Renate, met haar leuke kanten en minder leuke kanten.

Ik dacht even aan Pippi: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!’
Ik heb geleerd dat ik meer ruimte mag innemen en mij niet zo klein hoef te maken. En dat mensen mij niet leuk mogen vinden. Ik kan het aan. Er gebeurt helemaal niks met mij als persoon!

(Kijk, de volgende keer als ik een stoel wil pak ik het natuurlijk wel even anders aan. Dan vraag ik even aan de receptie of het goed is en dat zij achter me staan. Ik ben natuurlijk geen sadomasochist. ?)