Iets nieuws doen!
Afgelopen zomer was er een concert van de fanfare in het dorp waar we wonen en waar we naar gingen luisteren. Ook alle leerlingen, waaronder onze zoon, mochten wat laten horen.
En elke keer opnieuw word ik geraakt wanneer ik een fanfare of een harmonie hoor spelen.
Of ik word superblij en ga er hard van lachen, of ik word er emotioneel van.
Zo ook nu. De fanfare in het dorp waar ik woon speelt dan ook nog eens echt goed en ik zat daar weer met dikke tranen te huilen van ontroering.
Op dat moment besloot ik dat ik ook bij de fanfare wilde spelen!
Ik wilde daar graag tussen zitten. Ik wilde onderdeel zijn van deze mensen die samen zoiets moois maken!
En zo is het nu dat ik sinds een paar maanden saxofoon les krijg. Niet een gewone saxofoon, maar een sopraan saxofoon (lijkt een beetje op een klarinet).
Het allerliefste had ik hobo willen leren spelen, maar het dorp waar ik woon heeft een fanfare. En een fanfare heeft alleen maar koper.
Een hobo is van hout, dus die hoort weer thuis in een harmonie. Zo heb ik sinds kort geleerd!
De saxofoon vond ik naast de hoorn, het mooiste koper-blaasinstrument.
Het is leuk om wat nieuws te leren.
Iets waar je helemaal geen verstand van hebt en nog nooit hebt gedaan! Het houd je jong, fris, scherp. (Dat had ik tenminste ergens gelezen).
Omdat ik natuurlijk nog niet mee mag spelen met het orkest, krijg ik prive les, elke maandagmiddag, een half uurtje. Tot ik goed genoeg ben om mee te mogen spelen met de fanfare.
Het is hard werken moet ik eerlijk zeggen, en heel vaak denk ik; ik stop ermee! Ik ga het nooit leren! Wanneer ik denk aan stoppen dan vergelijk ik mij met iemand die zijn hele leven al saxofoon speelt. Ik wil dan dat het me in 1 keer lukt, ik wil dat mijn instrument precies doet wat ik zou willen. Dat het helemaal vanzelf gaat, en het moet soepel en mooi klinken. Wanneer ik in die mood zit, dan ben ik alles behalve vriendelijk voor mezelf, want dat niveau zal ik natuurlijk nooit gaan behalen, en dat hoeft ook niet.
Mijn verstand is heel hard voor mij. Als ik daar naar zou moeten luisteren, dan had ik überhaupt er niet aan mogen beginnen! Eigenlijk moet ik een soort natuurtalent zijn en er niets voor hoeven te doen, want anders krijg ik op mijn kop! Ik krijg te horen dat het een veel te moeilijk instrument is voor mij, dat ik veel te oud ben om eraan te beginnen. Of ik krijg te horen dat ik nooit goed zal worden, dat ik veel te weinig oefen en dat ik geen doorzetter ben. Ook dat het niet aan te horen is wanneer ik oefen, dat ik me moet schamen voor de buren en dat het zielig is voor de hond omdat die zit mee te huilen wanneer ik aan het spelen ben. En niet te vergeten dat ik het al veel te druk heb en ook dat ik dyslectisch ben en daarom weinig begrijp van noten.
Dus gewoon niet aan beginnen, of gewoon heel snel stoppen! Zegt mijn verstand.
Het mag allemaal kloppen,
en toch…
Ik doe het wel! Ik zet door en heb er (meestal) lol in!
En voor mensen met dyslectie heeft mijn leraar een mooie oplossing: elke noot krijgt een andere kleur. Ik speel dus op kleuren ipv noten. Het is wel veel werk om elk muziekstuk in te kleuren, maar het werkt prima!
En laatst was er opnieuw een optreden van alle leerlingen. Elke leerling mocht een stukje laten horen aan het publiek.
En daar stonden de leerlingen; allemaal lieve, schattige kinderen met hun instrument. En ik dan ook, als enige grote vrouw…
De zaal was vooral gevuld met papa’s en mama’s en opa’s en oma’s voor de kinderen.
En ook mijn man die naar mij kwam luisteren.
En zo stond ik daar met mijn instrument op de bühne.
En ik dacht; ik laat gewoon zien en horen hoe het is, wat ik heb geleerd de afgelopen weken en wat ik nu kan. Het is niet veel en met veel fouten, maar voor wie moet ik mij schamen?
Voor helemaal niemand!
En ik speelde mijn stukje.
Alleen zei mijn verstand achteraf iets anders tegen mij. Het vond dat ik mij wel degelijk moest schamen toen ik het filmpje had bekeken wat mijn man had opgenomen! Want toen ik later het filmpje bekeek hoorde ik hoe het echt klonk en zei mijn verstand dat ik echt knettergek was dat ik me zo heb laten zien!
Ik had daar pas mogen staan wanneer het perfect was, vloeiend, professioneel!
DUS NOOIT!!
Ik heb toen tegen mijn verstand gezegd dat het rustig mocht worden.
Dat het oke is, en helemaal niet erg om niet perfect te zijn.
Imperfectie is helemaal prima.
Het gaat erom dat ik er plezier aan beleef.
En toen was het weer goed.
En ik blijf ik oefenen.
Want uiteindelijk wil ik toch tussen die andere orkestleden zitten!
Samen muziek maken is geweldig!
En jij…? Begin jij ook nog aan nieuwe dingen, nieuwe uitdagingen? Ook al zegt je verstand dat je het maar beter niet aan kunt beginnen?