HEBBERIGHEID
We waren eens op vakantie en je kon daar voor heel erg weinig geld je was laten doen!
Overal op straat zag je van die kleine winkeltjes met grote wasmachines waarbij stond dat je was in 3 uur tijd schoon was!
Het idee sprak me erg aan.
Thuis komen en je schone was zo vanuit je koffer de kast in! YES!!
Dat zou echt uren werk schelen.
“Zullen we dat ook doen?” Vroeg ik mijn man. “Alles fijn gewassen het vliegtuig in mee naar huis?”
(Eigenlijk is het geen vraag welke ik hem stel, eerder een mededeling. Lees: Ik zeg tegen mijn man: Ik ga dat doen.)
“Is dat wel een goed idee?” vroeg hij me nog “Stel dat er was mis gaat met onze was?”
Ik weet nog dat ik hem zei dat alle mensen hier op deze manier hun was doen, dus die mensen van de wasserette zullen het wel weten. Ik zei ook nog dat hij eens niet zo voorzichtig moet zijn en wat meer vertrouwen moet hebben…
Laat ik maar eerlijk zijn. Het was hebberigheid van mij:
Ik wilde voor een dubbeltje op de eerste rang zitten!
Ik wilde voor heel weinig geld groot werk verzet krijgen.
En zo gebeurde het dat ik met een grote zak wasgoed van ongeveer 20 kilo naar het eerste de beste winkeltje liep.
Ik gaf mijn wasgoed af.
De man zei me dat ik over 3 uur terug kon komen.
En 3 uur later stond ik daar weer en nam mijn schoon gewassen goed weer terug mee naar het hotel.
Daar aangekomen pakte ik blij de was uit.
Maar wat ik toen zag maakte mij niet blij!
Alles wat eens wit was, was nu blauw! En wat eens geel was, was nu groen! En wat eens rood was, was nu paars! En daarnaast was alles opeens 2 maten kleiner geworden!!
De mooie witte blouse, het lieve truitje, die leuke korte broek, die zachte kol, die mooie sjaal…. Alles, alles, alles was vernield!
Ik was niet boos… nee…
Ik was woest!
Ik pakte de wasgoed weer in om terug te gaan naar de man van het was-winkeltje.
“Wat wil je van die man Renate?” Vroeg mijn man me nog
“Wat ik wil??? Wat ik wil??? Hij heeft al onze kleren vernield!!”
“Wat wil je precies bereiken met die man?” vroeg hij me nog eens
“Weet ik veel! Maar dit kan echt niet!! Hij moet alles vergoeden!!” Ik huilde zowat van boosheid en gif.
En opnieuw kwam ik weer aan bij de man met mijn wasgoed en liet hem zien wat hij had gedaan.
“ja, zei hij, ik had het ook gezien”
Hij vertelde mij dat ik hem niet had vertelt dat ik alles gescheiden gewassen wilde hebben en op lage temperatuur en niet in de droger op de hoogste stand.
De man concludeerde daarom dat we beide schuld hadden:
- Ik had hem niet vertelt wat ik wilde
- Hij had alles bij elkaar gestopt
Hierop was zijn conclusie “omdat we beiden schuld hebben is de schuld nu opgelost! Niemand heeft nu nog schuld en nu kunnen we elkaar weer een hand geven”
Ik knipperde even met mijn ogen. Hij geen schuld? Ook mijn schuld? Nu alles opgelost?
En toen keek ik naar hem en zag hem staan. In zijn kapotte broek, zijn, tot op de draad afgewassen
t-shirt, zijn kapotte schoenen, zijn rotte tanden.
En daar stond ik tegenover: fris gewassen, mooie kleren, mooie sandalen, schone nagels.
2 werelden stonden tegenover elkaar. Arm en rijk.
Ik gaf hem een hand, pakte de tas op en liep terug naar het hotel.
Thuis aangekomen ging de schone was zo regelrecht in ‘de zak van het Leger des Heils’.
Geen moment hebben we zonder broek, t-shirt, blouse, of wat dan ook gezeten of ons op een of andere manier moeten redden…
We hadden zelfs nog genoeg kleren in de kledingkast waaruit we ook nog konden kiezen!
Ik besefte pas veel later, dat het veel beter was geweest dat ik de tas met kleren aan de man van de wasserette had gegeven en dat ik zeker wist dat hij daar heel erg blij mee zou zijn geweest.
Hij had zeker weten geen kledingkast waaruit hij kon kiezen….
Het heeft mij geleerd dankbaar te zijn voor wat ik allemaal heb.
Het is niet normaal dat ik kan bij wijze van kan kiezen tussen 10 paar schoenen, 10 t-shirts, 10 broeken, 10 jurken en rokken.
Dat is heel bijzonder.
Ik ben niet beter dan deze man omdat ik dat wel kan en hij niet.
Ik heb gewoon meer mazzel gehad doordat ik meer kansen heb gehad.
En daar wil ik ontzettend dankbaar voor zijn ?