Laatst kwam ik beneden en zag ik mijn zoon languit op de eettafel liggen. “Jonah,” zei ik tegen hem. “Je ligt bovenop de tafel!” Hij antwoordde dat hij daar zin in had. Ik gaf aan dat ik graag zou willen dat hij van die tafel af kwam, omdat een tafel is om aan te zitten, niet om op te liggen. Jonah sleepte zichzelf naar de bank en plofte daar neer.
“Ga iets leuks doen,” zei ik hem. “Waar heb je zin in? Je kunt leuk gaan krijten buiten?” “Stom,” antwoordde hij. “Mmm… Je kunt ook gaan kleien of tekenen?” “Bhhhhhh” bracht hij uit met een zucht. “Tja, wat knippen in de tuin? Een boevenval maken? In de boom klimmen of met een vriendje afspreken?” “Mama!” antwoordde hij wat kribbig. ”Ik ben al wat aan het doen! Ik ben aan het moe-zijn!”
Haha, inderdaad… Waar was ik mee bezig? Waarom mag een 6-jarige gewoon niet moe zijn midden op de dag en even nergens zin in hebben? Er schoot een zinnetje door mijn hoofd: “Are you a Human Being or are you a Human Doing?”
De focus in ons leven ligt al zo snel en zo makkelijk op het ‘doen’. Zelfs in de opvoeding van mijn kind, zoals je ziet. Maar wat is er mis met even gewoon ‘zijn’ in plaats van alsmaar weer iets ‘doen’? Niets toch?