Zijn wie je bent en weten dat het goed is

Ik heb een kind dat graag alles wat hij denkt, voelt, ervaart, vindt, fantaseert en begrijpt omzet in taal. Door middel van woorden laat hij dit allemaal uit zijn mond rollen. Dat begint wanneer hij zijn ogen open slaat en eindigt wanneer hij gaat slapen.

Vaak vind ik dat eeuwige geklets en gepraat prima en gezellig, maar soms is het me even te veel. Zo ook laatst. Ik stond met hem in de hal en ik kon me niet concentreren op wat ik nu aan het doen was. Mijn zoontje vertelde me wat hij die dag allemaal van plan was te doen en met welke vriend hij vanmiddag wilde spelen etc.

Ik onderbrak hem midden in zijn verhaal en riep “Houd nu eens even 5 minuten alsjeblieft je mond.” Hij keek me zwaar beledigd aan en antwoordde: “Wanneer jij zo tegen mij doet mama, vind ik je echt helemaal niet lief hoor!” “Klopt helemaal,” antwoordde ik hem “Mama is nu even niet lief; ik ben gewoon een beetje moe en mijn oren staan op slot en willen even niet open nu!”

Hij keek me grijnzend aan. “Ik meen het!” zei ik hem. “Oké,” antwoordde hij. “Kom we gaan naar school.” En samen liepen we naar school. Zijn hand in de mijne. Hij kwetterde aan een stuk door, ik liep zwijgend naast hem en drukte hem even dicht tegen me aan.

Zijn wie je bent en weten dat het goed is, daar gaat het toch om; zowel voor je kind als voor jezelf!