“Het is al bijna half negen en je hebt je schoenen nog steeds niet aan! Ik heb dit net ook al aan je gevraagd! Als we naar school gaan, moet je je schoenen sneller aan doen!!”
Geïrriteerd loop ik door het huis met mijn zoons schooltas in mijn handen. Ik heb er net zijn beker en broodtrommel in gestopt, mijn eigen haar moet ook nog in een vlecht en het is al bijna tijd… “Mama! Doe eens rustig ja!” (Lachend loopt hij naar de hal en pakt zijn groene schoenen) “Mama, een mens is maar een mens hoor! En als een mens denkt dat hij alles snel moet kunnen, dan is dat eigenlijk een heel dom mens!” Ik kijk hem met een schuin oog aan. “Hoe kom jij nu weer aan dit soort dingen?” vraag ik hem. “Nou gewoon, dat weet ik gewoon. Maar dat is toch zo mama?” “Ja, je hebt eigenlijk helemaal gelijk…” Ondertussen help ik hem zijn schoenen en zijn jas aan te doen.
“Weet je dat mensen daar zelfs ziek van kunnen worden, als ze van zichzelf vinden dat ze van alles moeten?” “Echt waar???” vraagt hij verbaasd. “Ja echt waar en soms komen die mensen dan bij mama.” “Bij jou? Waar komen die dan bij jou?” “Nou, in Vaeshartelt waar ik werk.” “Maar waarom komen die dan bij jou?” “Nou, dan leer ik ze hoe ze wat minder last kunnen hebben en minder moeten van zichzelf….” (De schoenen en zijn jas zijn inmiddels aangetrokken) “Ik snap het echt niet mama,” zegt hij “dat die mensen bij jou komen! Je doet het namelijk zelf helemaal niet!” “Whahahaha jij vreselijke wijsneus!” zeg ik hem. Ik knijp even in zijn neus. “Kom, ik breng je naar school!”