Ik heb deze week mijn auto ‘opgeblazen’. Zo noemt mijn man het ten minste in zijn verwijt naar mij toe: ‘opgeblazen’.
De motor is oververhit geraakt, waardoor hij gescheurd is en daardoor kan mijn auto niet meer rijden. Hij is afgevoerd naar Ittervoort en gaat vandaag op ’transport’ naar Maastricht. Het woord ’transport’ vind ik ook al zo erg klinken…
Onze zoon bekijkt mij sinds dit ‘incident’ met nog meer waardering. Zo van “Wow! Ik heb een moeder die ook nog in staat is tot het opblazen van auto’s!!!” Hij vertelt het dan ook iedereen die het maar wil horen.
De meeste vrouwen die ik dit verhaal vertel zeggen dat het erg vervelend is wanneer je dit ‘overkomt’. De meeste mannen (inclusief die van mijzelf) reageren toch iets anders. Die kijken me aan met een vragende blik aan en stellen dan vragen als: “Maar de koppakking gaat toch niet zomaar kapot?” “Er ging toch wel een lampje in je auto branden?” of “Je zag toch dat je meter omhoog liep?” “Waarom ben je dan niet gestopt?” en: “Waarom reed je dan gewoon door?”
Ook de man in de garage, die als eerste naar de motor keek, wist me met zekerheid te vertellen dat ik was doorgereden terwijl ik had moeten stoppen. “Nu is je auto helemaal dood en ik zou hem ook niet meer repareren als ik jou was; veel te duur!” Hij zei er nog net niet “Eigen schuld!” achteraan, maar ik hoorde het wel in zijn stem.
De grote vraag hier is natuurlijk: Waarom heb ik dit gedaan? Waarom reed ik door terwijl ik WIST dat het beter is te stoppen? Nou, ik wilde het gewoon niet! Ik wilde niet weten dat er iets aan de hand was. En daarom deed ik maar net alsof het niet waar was en hoopte ik dat het weer snel normaal zou zijn.
Dit gedrag heet met een mooi woord ook wel ‘vermijden’. Erg he? Ik, Renate, die zelf les geeft (!) en anderen leert dat ze kunnen kiezen voor vermijden of acceptatie… IK wilde op dat moment gewoon niet dat het waar was. Ik wilde gewoon naar mijn afspraak. Ik wilde niet aan de kant van de weg staan in de regen. Ik wilde er niets van weten en ben gewoon doorgereden. Tja, en het resultaat van dit gedrag heb ik al beschreven.
En terwijl ik dit stukje schrijf en een kopje thee zet, zie ik dat de vaatwasser een ‘E25’ teken aangeeft. (“Er is iets aan de hand” betekent dat.) Ook hier wil ik eigenlijk niks mee te maken hebben. Dus heb ik hem net gewoon opnieuw aangezet in de hoop dat hij weer normaal gaat doen. ‘Vermijden’ zit dus ook al in een klein hoekje!
Op korte termijn is dat vermijden heel erg fijn, want dan hoef je er even niets mee. Op langere termijn is het echter niet zo handig (neem mijn ‘opgeblazen auto’ maar als voorbeeld). Daarom ga ik toch maar starten met accepteren en hiernaar handelen. Noem het een cursus ACT voor mezelf. Zo komt er toch nog een lijstje met ‘goede voornemens voor 2016’! ;)