Toen mijn zoontje pas kon praten, ging ik een keer met hem naar de slager in het dorp. Hij kreeg van de slager een plakje worst. En keurig opgevoed als ik ben, wilde ik ook dat hij beleefd zou reageren. “En… wat zeg je dan tegen de slager,” vroeg ik hem. Mijn zoontje gaf niet het antwoord wat ik wilde horen. Sterker nog, hij antwoordde de vraag met: “Meer!”

Dat klinkt misschien heel grappig, maar daar dacht ik op dat moment anders over. Ik schaamde me. Hij deed niet wat ik wilde dat hij deed en dat terwijl we nog zo goed en zo vaak geoefend hadden samen!

Zo heb ik ook ooit een ongemakkelijk moment meegemaakt bij de kapper. Mijn zoontje vond het leuk om de kapper te helpen en na een knipbeurt met de trekker de haren rondom de kappersstoel op te vegen. De kapper sprak met hem af dat hij als beloning een lolly uit mocht kiezen. Toen de kapper met de snoeppot aankwam, pakte mijn zoontje niet één lolly. Nee, hij pakte een hele hand. “Je mag er eentje nemen en de rest mag je terug geven,” zei ik tegen hem. “Neeee,” schreeuwde hij toen, tot mijn schrik, terwijl hij zijn hand stevig om alle lolly’s heen klemde. Ik voelde op dat moment schaamte omhoog kruipen. Schaamte voor de kapper, wat hij wel niet zou denken van mijn kind, schaamte voor de andere mensen die ook aanwezig waren bij de kapper en allemaal naar mij keken hoe ik dit ging oplossen (dacht ik).

Ik lachte beleefd naar de kapper en zei nog een keer vriendelijk maar dwingend: “Even terugleggen, je mag er eentje pakken.” Mijn zoontje werd op zijn beurt boos op mij, want hij mocht van de kapper lolly’s pakken en nu zei ik dat het niet mocht. Boos gooide hij alle lolly’s door de kapperszaak. Iedereen keek naar mij en naar mijn zoontje. Ik hoorde ze denken dat ik een verwend kind had en wat voor een moeder ik wel niet was die haar kind niet onder controle had!

Herken jij dit ook? Dit gebeurt namelijk vaak. Dat onze kinderen niet doen en niet reageren hoe wij ouders het graag zouden willen. Dat raakt ons en kan ons onzeker maken. Nu, natuurlijk moet ieder kind leren gedragsregels aanleren, maar je hoeft je als ouder echt niet te schamen als je kind niet doet wat jij wil of hoe jij het graag wil. Blijf je realiseren dat je kind lerende is.

En natuurlijk is het fijn als je kind precies doet wat en hoe jij het graag zou willen. Als hij/zij spontaan kletst, lief is tegen opa en oma, de juiste antwoorden geeft en iedereen tegen je zegt: “Ach wat is het toch een leuk kind!” Wij hebben de neiging te denken dat het gedrag van onze kinderen iets zegt over wie wij zijn.

Het opvoeden van kinderen heeft veel met grenzen stellen te maken. Wanneer ik zelf heel veel regeltjes heb over hoe het hoort, wat goed is en wat fout, wat gek is en wat raar, en wat je echt nooit mag doen… dan is het niet vreemd dat ik ook mijn kind veel regels opleg.

Wat ik heb mogen leren in mijn leven is dat iedereen mag zijn wie hij/zij is. Ook ik en ook mijn kind. Dat betekent dat ik het niet altijd hoef te weten, dat ik fouten mag maken, dat ik om hulp mag vragen en ik onzeker mag zijn. En dan is het ook niet meer zo erg wanneer mijn kind niet zo in de pas loopt zoals ik graag zou willen, want dat doe en kan ik zelf ook niet altijd.

Ik heb echt mogen leren dat mijn zoontje ook zelf mag ontdekken, ook zelf mag leren en zelf mag ervaren in omgang met anderen wat fijn en niet fijn is. In plaats van dat ik met mijn regels en normatieve inzichten hem even vertel hoe het hoort en hoe het moet. Want ik weet als therapeut heel goed wat het effect is van gedrag op anderen. En oh oh, wat doe ik toch altijd mijn best om mijn kind te behoeden voor wat er allemaal mis kan gaan in het contact met anderen! Hij mag dit juist lekker zelf ervaren. En wanneer het ‘mis’ gaat in het contact met vriendjes dan kan hij bij me komen en kan ik hem troosten. En misschien kunnen we het dan ook hebben over hoe het anders zou kunnen.

Zo heb ik geleerd in de jaren dat ik moeder ben mijn kind meer ruimte te geven in plaats van dat ik boven op hem zit en alles voor hem bepaal.