Mijn zoon van 6 wilde graag mee doen met de knutselmiddag. Ze gingen lampionnen maken voor Sint Maarten. Ik ging mee om hem te helpen. Toen we naar huis liepen wilde hij niet naast mij lopen maar liep 3 meter achter mij met zijn lampion in zijn hand. Wanneer ik stopte om op hem te wachten stopte hij ook. Zijn gezicht stond op onweer.
“Wat is er nu?” vroeg ik hem… “Waarom kijk je zo boos en verdrietig?” Toen barste hij in tranen uit dat hij een heel stomme lampion had en hij ging er zeker NIET mee lopen met Sint Maarten! Ik keek naar de mooie lampion en keek hem niet begrijpend aan.
“En het is ook niet MIJN lampion!! Het is JOUW lampion en ik vind hem stom,” huilde hij nu nog harder. Ik wilde eerst nog even tegen sputteren en zeggen dat hij toch echt mooi was, maar toen zag ik mezelf weer in de zaal zitten met al die drukke kinderen. Ik wilde daar eigenlijk snel weg. Ik was druk aan het knippen en plakken aan de lampion en hij zat naast mij op de stoel niets te doen.
“Sorry,” zei ik tegen hem. (Ondertussen waren we thuis aangekomen. Ik hiep hem zijn jas uit te trekken.) “Mama was niet zo heel leuk he vanmiddag?” “Nee!! Je was echt heel stom en die lampion van jou vind ik ook heel stom!” “Je hebt echt helemaal gelijk,” zei ik tegen hem.
De volgende dag hebben we samen papier gekocht in de stad en een nieuwe lampion geknipt en geplakt. Met nu het verschil dat ik hem een beetje hielp. De lampion heeft al de dagen staan te pronken op de piano voor Sint Maarten! Iedereen die langs kwam moest de lampion bewonderen. Hij is niet zo keurig en perfect als de eerste lampion. Maar deze is door hem ZELF gemaakt en hij is er trots op… en als moeder geniet ik hier natuurlijk veel meer van!